اندام های حسی مارها کاملا با اندام های حسی پستانداران و دیگر حیوانات متفاوت است. برخلاف پستانداران، که بیشتر بر روی قوه بینایی و شنوایی خود تکیه میکنند، مارها در درجه اول بر روی قوه بویایی و لامسه تاکید دارند. آنها پلک متحرک ندارند اما پوشش محافظی به نام « بریل » برای چشم هایشان دارند. به همین دلیل حرکات چشم آنها نسبتا محدود است. همچنین آنها گوش خارجی، گوش میانی و پرده گوش ندارند. در عوض آنها از استخوانچه کوچکی (استخوان گوش) به نام «کلوملا» استفاده میکنند تا ارتعاشات امواج صوتی را تشخیص دهند. آنها قادر هستند که برخی از امواج صوتی را از طریق هوا دریافت کنند اما این امواج فرکانس های بسیار کمی دارند.

نحوه تنفس مارها نیز متفاوت با پستانداران است. پستانداران ذرات هوا را با کشیدن آنها درون حفره های بینی، از طریق سوراخ های بینی و به وسیله اعصاب بویایی دریافت میکنند. مارها نیز سوراخ و حفره بینی دارند اما از آنها برای بو کشیدن استفاده نمیکنند. در عوض دستگاه بویایی آنها زبانشان است. اندام کوچکی در سقف حفره دهان وجود دارد که نام آن «اندام ومرونزل » یا «اندام جاکوبسون» است. زبان چنگال مانند مار برای رساندن ذرات فوق العاده کوچک هوا به این اندام استفاده میشود و پس از آن است که مار بوی طعمه، حیوانات دیگر و خطرناک و غیره را حس میکند. بنابراین، برخلاف پستانداران، زبان برای چشیدن طعم یا کم ک در بلع غذا استفاده نمیشود بلکه اندام جانبی در سیستم بویایی به حساب می آید.
همچنین برخی مارها دارای حس ششم هستند که پستانداران و حتی دیگر خزندگان نیز از این نعمت برخوردار نیستند. وایپر (یک نوع مار کوچک و سمی)، مار زنگی و دیگر اعضای خانواده مارهایی که به «پیت وایپر» معروفند، حفره های خاصی بین چشم ها و سوراخ بینی خود دارند. این حفره ها برای احساس تغییرات دمایی بسیار جزئی به شکل اشعه مادون قرمز به کار میروند. این حس به مکان یابی طعمه های خون گرم مانند جوندگانکمک میکند. این حفره دارای دو بخش است. بخش داخلی به طور معمول، دمای داخل بدن خود مار است. بخش خارجی هنگامی که در معرض یک منبع گرما قرار میگیرد، دمایش بالا میرود و سپس مار قادر میشود که تفاوت دمای بین این دو بخش را تشخیص دهد و بفهمد که جانور خونگرمی نزدیک است. این سیستم به قدری دقیق است که مارهای پیت وایپرز میتوانند تفاوت دمایی 0.002 درجه سانتی گراد را نیز متوجه شوند.